Што азначаюць недарэчна супярэчлівыя паведамленні аб контртэрарыстычнай аперацыі ў Беларусі? Міністр замежных спраў Уладзімір Макей у інтэрв'ю «Известиям» паведаміў, што ў краіне ўведзены рэжым такой аперацыі. Пазней міністр, абвінаваціўшы СМІ ў раскрутцы канспіралагічных тэорый, патлумачыў, што гаворка ідзе пра «мерапрыемствы контртэрарыстычнага характару». Аляксандр Лукашэнка на саміце СНД паведаміў, што ў краіне ўведзены рэжым «павышанай тэрарыстычнай пагрозы». Нарэшце, КДБ зазначыў, што контртэрарыстычная аперацыя ў Беларусі не праводзіцца. Гэты разнабой у заявах выклікае некаторыя сумневы ў тым, што калі б зʼявілася рэальная тэрарыстычная пагроза, беларуская дзяржаўная сістэма з ёй справілася б. Гэта калонка Юрыя Дракахруста.
Юрый Дракахруст
Аглядальнік беларускай службы «Радыё Свабода».
Кандыдат фізіка-матэматычных навук. Лаўрэат прэміі Беларускай асацыяцыі журналістаў за 1996 год. Журналісцкае крэда: не плакаць, не смяяцца, а разумець.
Тутака ж, так уяўляецца, у наяўнасці пагроза абсурдызацыі і самазапалохвання.
Спіс асоб, якія маюць дачыненне да тэрарыстычнай дзейнасці, расце ў Беларусі імкліва. Але чым хутчэй ён расце, тым больш у ім людзей, якія не маюць ніякага дачынення да тэрарызму нават тэарэтычна. Апошняе папаўненне — журналісткі Вольга Лойка і Алена Талкачова. Ну калі журналістыка — гэта тэрарызм, тады пагроза, вядома, у наяўнасці, знішчыць журналістыку дашчэнту пакуль не атрымліваецца.
Цікавы нядаўні расповед начальніка памежнага камітэту Анатоля Лапо. Паводле яго слоў украінцы падрываюць на сваёй тэрыторыі памежныя масты і мінуюць падыходы да мяжы. Аднак пры гэтым іншыя афіцыйныя асобы сцвярджаюць, што Украіна плануе напад на Беларусь. Ну вядома, гэта ж так зручна нападаць — праз разбураныя масты і мінныя палі.
Старшыня КДБ Іван Тэртэль на днях распавёў аб планах Захаду нанесці па Беларусі нават ядзерны ўдар. Гэта паведамленне кіраўніка спецслужбы надзвычай паказальнае ў сэнсе праяснення таго, як і на падставе чаго беларуская ўлада прымае рашэнні.
Сапраўды, у 2016 годзе ў ЗША пры экспертным абмеркаванні сцэнарыяў ядзернай вайны разглядаўся такі варыянт: Расія наносіць ядзерны ўдар, а ў адказ ЗША наносяць удар не па РФ, а па яе саюзніку — Беларусі. Удар у адказ па Расіі можа выклікаць татальную ядзерную вайну. А па Беларусі — можа і не выклікаць, можа стрымаць Расію ад эскалацыі.
Але ў генерала Тэртэля экспертнае абмеркаванне варыянтаў развіцця падзей ператвараецца ў безумоўны аператыўны план кіраўніцтва заходніх краін.
І вось так ва ўсім.
Украінцы абураныя тым, што з беларускай тэрыторыі Расія працягвае абстрэльваць Украіну ракетамі. Некаторыя ўкраінскія эксперты ў сэрцах выказваюць думку, што нядрэнна было б урэзаць у адказ па размяшчэнні расійскіх войскаў у Беларусі. І гэтыя развагі падаюцца як аператыўныя планы кіраўніцтва Украіны.
Байцы палка Каліноўскага заяўляюць, што пасля перамогі Украіны над Расіяй яны пойдуць вызваляць Беларусь. Але ў свядомасці беларускай улады гэтыя памкненні воінаў палка ператвараюцца зноў жа ў канкрэтны план ісці на Мінск вось заўтра, зараз.
Дык полк жа ваюе ў складзе УСУ, ваюе з Расіяй, не да Беларусі ім зараз у любым выпадку.
«Ну, а раптам, ну, а вось размовы ж ідуць» — і гэта робіцца асновай для прыняцця палітычных рашэнняў у Беларусі.
Ці разумеюць людзі, якія прымаюць і рыхтуюць рашэнні ў Беларусі, абсурднасць, неадэкватнасць падстаў, на якіх яны гэтыя рашэнні прымаюць?
У значнай ступені і не. У іх свядомасці і праўда журналіст = тэрарыст, Украіна рыхтуецца напасці на Беларусь («я вам пакажу адкуль планаваўся напад»), а полк Каліноўскага абувае боты ўварвання.
Але збольшага гэты парад хімер — гэтая палітыка-псіхалагічная рэакцыя на паглыбленне ўласнай бездапаможнасці. Калі нарастае рэальная пагроза Беларусі з усходу — пагроза яшчэ глыбей уцягнуць яе ў вайну, а магчыма і пазбавіць незалежнасці — толькі і застаецца, што шукаць і знаходзіць пагрозы дзе заўгодна, толькі не там.
Цікавы пасаж з інтэрвʼю Макея «Известиям»: «З боку асобных замежных дзяржаў плануюцца правакацыі, звязаныя ледзь не з захопам асобных участкаў тэрыторыі Беларусі». І гаворыцца гэта ў інтэрвʼю расійскаму афіцыёзнаму выданню. А што літаральна некалькі дзён таму Расія «захапіла асобныя ўчасткі тэрыторыі» суседняй Украіны беларускі міністр не заўважыў?
Ды не, заўважыў, вядома. У ААН Беларусь была адной з нямногіх краін свету, якія прагаласавалі супраць асуджэння расійскай анэксіі. Афіцыйна прызнаваць анэксію, дарэчы, страшна не хочацца. Вось і застаецца расказваць байкі аб тым, што і ад Беларусі хочуць адарваць кавалак тэрыторыі. Глядзіш, большага, чым галасаванне ў ААН, і не запатрабуюць.
Але можа і не. Бо абвешчана ўжо, што ў рамках разгортвання рэгіянальнай групоўкі саюзнай дзяржавы ў Беларусь прыбудуць тысячы расійскіх салдат. Дык у пачатку года ўжо прыязджалі. На вучэнні. Той жа міністр Макей тады запэўніваў, што як прыехалі, так па завяршэнні вучэнняў і зʼедуць.
Так і зараз могуць прыехаць з тымі ж мэтамі — для новага нападу на Украіну. Самастойнага або сумеснага з беларускім войскам. І Лукашэнку і тым больш астатніх беларусаў не спытаюць.
Нядаўна ён прызнаў, што Беларусь удзельнічае ў «спецыяльнай ваеннай аперацыі», але не назваў асноўную форму гэтага ўдзелу — што Беларусь давала і дае сваю тэрыторыю для нападаў на Украіну.
Мяркуючы па ўсім, такі ўдзел яго моцна не цешыць. А перспектыва яшчэ больш глыбокага ўцягвання ў вайну, ператварэнне Беларусі ў яшчэ адну вайсковую акругу РФ, не радуе яшчэ больш. А каб гэтаму перашкодзіць, зрабіць, мяркуючы па ўсім, можна няшмат.
Толькі і застаецца, што хаваць сваю бездапаможнасць за контртэрарыстычнай аперацыяй супраць хімерычнай украінскай і польскай «агрэсіі».
Меркаванне аўтара можа не супадаць з пазіцыяй рэдакцыі.